نقش سنت های ایرانی در شعر عصر عباسی اول (با تکیه برشعر بشاربن برد وابونواس)

چکیده: پس از ورود اعراب به ایران و سپرده شدن امور سیاسی به ایرانیان ،شاعرانی ایرانی تبار در قلمرو حکومت پا به عرصه وجود گذاشتند که زبان وسنتهای عربی را نیک می دانستند ولی پیوسته می کوشیدند تا سنتهای کهن ِاجتماعی وادبی ایرانی را وارد زبان عربی نموده وهویت ایرانی را زنده نگاه دارند.«بشاربن برد»و«ابونواس»ازسرآمدان این حرکت بودند. این دو شاعر با به کار گیری سنت های ادبی واجتماعی افقی تازه را در شعر عصر عباسی به وجود آوردند و به کارگیری این سنت ها منجر به کنار گذاشتن برخی از اسلوب شعر جاهلی در میان عربان شد. فراگیر شدن سنت های ادبی ایرانی منجر به پیشرفت وتجدید بعضی از غرضهای شعری مانند وصف،غزل،وحکمت در شعر این دو شاعر عربی سرا شد. از یک سووصف درشعر ابونواس تحول چشمگیری پیدا کرد واو به تأثیر از فرهنگ ایرانی به وصف اموری مانند جشن های ایرانی،گل های زیبا وحیوانات شکاری ایرانی پرداخت که عربان قبل از برخوردشان با ایرانیان ازآن آگاهی نداشتند. ازسوی دیگر در شعر این دو شاعر غزل وحکمت به تقلید از ایرانیان جلوه جدیدی پیدا می کند. این دو شاعر ایرانی تبار گذشته از به کار گیری سنت های ادبی ،به خوبی توانستند سنت های اجتماعی ایرانی را در شعرشان به کار گیرند . مهمترین سنت های اجتماعی که این دو شاعر در شعرشان به کار گرفته اند عبارتنداز:اهتمام به بازیهای ایرانی،جشن های ایرانی ،لباس های ایرانی،غذاهای ایرانی،موسیقی ایرانی . ازاین رو نگارنده در این رساله بر آن است که با معرفی و توضیح سنت های ادبی واجتماعی که این دو شاعر در شعرشان به کار گرفته اند ،زنده بودن هویت ایرانی در دوره غلبه اعراب بر ایران را نشان دهد .